• افراد (نداشتن آگاهی، عدم توجه به اهمیت موضوع، عدم مسئولیت پذیری)
• تکنولوژی (عدم استفاده از سامانه های جلوگیری از نشت داده، فقدان بستر ارتباطی امن)
• فرآیندها (فقدان سیاست‌های بهره‌برداری از داده، فقدان فرایند امن انتقال داده، فقدان نظارت بر استفاده از داده)

• از دست رفتن شهرت و اعتبار سازمان
• کاهش اعتماد مشتریان و سرویس گیرندگان
• اختلال در کسب‌و‌کار
• شکست تجاری در رقابت با رقبا
• تهدیدات ملی و بین‌المللی

سامانه‌های جلوگیری از نشت داده دارای دو رویکرد در مواجهه با اطلاعات و امنیت داده هستند:

• کنترل و نظارت بر گذرگاه‌های ورود و خروج اطلاعات (DLP):

در رویکرد اول درگاه‌های خروج اطلاعات مانند حافظه‌های جانبی و دیسک‌ها و یا بستر شبکه همچون اینترنت و ایمیل، کنترل و نظارت می‌شوند که به این روش اصطلاحاً DLP (Data Lekage Prevention) گفته می‌شود. مهم‌ترین ضعف این روش، وابستگی آن به سامانه DLP و باقی ماندن اطلاعات به‌صورت خام است؛ بنابراین اطلاعات و دارایی‌های سازمانی همچنان در خطر نشت می‌باشند و در صورت خروج اطلاعات امکان سوءاستفاده از آن‌ها وجود دارد.

• رمزنگاری اطلاعات از لحظه تولید (DRM):

در رویکرد دوم اصل حفاظت مبتنی بر رمزنگاری اطلاعات است. در این روش اطلاعات از لحظه تولید، رمزنگاری شده و کاربر در صورت داشتن مجوز قادر به بازکردن و استفاده از آن می‌باشد. به این روش اصطلاحا DRM (Digital Right Management) گفته می‌شود. ابزار DRM برای هرگونه اطلاعات یا داده، می‌تواند بالاترین سطح امنیت را باتوجه ‌به فرایندهای یک سازمان یا شرکت ایجاد نماید. لازم به ذکر است کلیه فرایند رمزنگاری/رمزگشایی نامحسوس بوده و نیازی به دخالت کاربر نمی‌باشد.

• مدیریت فرآیند تولید، پردازش و انتقال دارایی‌های دیجیتالی سازمان
• کنترل دسترسی به منابع براساس حقوق کاربر، شرایط سازمان و ضوابط مدون
• اعطای حق مالکیت داده‌ها به سازمان به‌جای کاربر
• کاهش مخاطرات ناشی از سرقت دارایی‌های سازمان
• سلب مسئولیت حفاظت داده‌ها‌ی سازمانی از کاربر
• نظارت بر عملیات کاربران در تعامل با داده‌های سازمان مستقل از محل فیزیکی داده‌ها
• پیشگیری از نشت عمدی/غیرعمدی داده‌ها
• حفاظت از حریم خصوصی کاربران
• امکان تعریف و به‌ کارگیری سیاست‌های امنیتی در تعامل با شرکت‌های همکار و کاربران دورکار